İstanbul Biraz Şiiri - Ferman Karaçam

Ben gözlerinde yaktım
Bu şehrin
Hasret anıtı yüreğini
Yaktım
Yüzbinlerce şarlatanını
Bu şehrin
Soğuk bir köpüğün bedeninde

İşte bu yüzden azalıyorum
İnce ince
Görmüyor musunuz

Bu yüzden yok saydılar beni
Ruhum daha bendeyken

Oysa ben yaktım
Bu şehrin karanfillerini
Birer birer

Ben tükettim kelimelerini
Tüm kitapların
Bilmiyor musunuz

Elimde mührüm var
Söylenen ve kazılan kirli künyenize
Ve bir daha doğmayacağımızı
Unutmadan

Zillet’le vuruluyoruz erkek erkek
Sonra saçlarında ve yanaklarında
Kanlı barutlar pıhtılaşınca çocuklarımızın
Boyu devrilesi olmalı diyorum
Bir buçuk milyar gövdenin

Şimdi ben bu titreyen ceylanda
Hangi dağı koklayayım
Hıra mı, Uhud mu düşmeli aklıma
Yoksa tekmelenirken gövdelerimiz kardeş kardeş
Mil çekip gözlerine yüreğin
Sus mu diyeyim

Evet beni iyi tanıyın
Ben sevgilimin gözlerinde yaktım
Bu şehrin hasret anıtı yüreğini
Yaktım yüzbinlerce gölgesini
Korkmuş ve sinmiş dirilerin

Ve şimdi unutacağım seni
Unutmadan olmuyor sevdiğim
Çatlıyor damarları alnımın
Alnımın ve yüreğimin
Unutmadan olmuyor
Aramıza uçurumları giriyor
Göklerin
Ve gözlerin umut veriyor bakınca hemen
Biraz İstanbul olsam diyorum
Biraz Afganistan
Ve biraz Medine olsam
Sokakları karanfil ve gül kokan

Gözlerin umut veriyor bana
Biraz İstanbul olsam diyorum
Dirilip ayağa kalksam
Biraz İstanbul
Biraz....