İstanbul Bir Şiir Şiiri - Maşallah Çelikel

Şiir yazmak için, şair olmak yetmez.
Eğer ilham olmazsa, şiir meydana gelmez.
İstanbul! Senin gibi ilham kaynağı varken, başka ilham gerekmez.
Sen bir manzumesin, nesir kifayet etmez.

İstanbul bence tam bir şiir,
Hem eşi hem emsali bulunmaz şehir,
İnsanlık tarihi kadar eski, bilmem kaç devir?
Medeniyetler gelmiş, üzerinden medeniyetler geçmiştir.

Taklitten uzak, eşsiz tarihi ve güzelliği ile
Yeryüzünün en gözde, en güzide tahtı ile
İklimi, coğrafyası, erişilmez makamı ile
Bir başkadır İstanbul, yeşil mavi renk cümbüşüyle.

“İstanbul, bir dünya başkentidir.”
Denirse, yeridir; çünkü yalan değil, gerçeğin ta kendisidir.
Bu özelliği kente veren, benzersiz güzelliğidir.
İşte bu nedenledir ki İstanbul, dünyada bir tektir.

Ey İstanbul! Sen bir şiir, sen bir mektup, sen bir fermansın.
“Taşın toprağın altındır.”derler. Ancak sen bir destansın.
Sen bağrında nice aşk, nice sevda, nice sırlar saklarsın.
Sen Türk’ün türküsü, hem ülküsü hem de başlar üstünde bir taçsın.

İstanbul, İstanbul… Ey İstanbul! Sen bir şahesersin.
Yüzyıllar boyu hep oldular asker, ordu, şah esirin.
Sen yeryüzünün en güzeli, telli duvaklı gelinisin.
Bu yüzdendir sana bu sevgisi, bu tutkusu, bu özlemi âlemin.

Ey İstanbul! Uğruna nice sultanlar baş koydu.
Orduların hülyası idin, uğruna nice canlar yok oldu.
Sen bir aşk, hem de sevda idin, uğruna dağlar yol oldu.
Kimler çabaladı sana varmak için ama gerçek aşk bizim oldu.

Sen artık bizimsin bizim oldun İstanbul.
Ayrılsa da bu can tenden, ayrılmaz asla senden İstanbul.
Dünyalara emel iken, Müslüman Türk’e amel oldun. Sefa bul!
“Konstantiniyye” idi adın, oldun İslâm bol, sen İstanbul.

Yazmaya, anlatmaya ne kalem yeter ne de lisan.
Dünya medeniyetinin doğduğu mekân.
Fatih’in çağ kapatıp çağ açtığı devran.
Ata’dan millete, en büyük miras kalan…

Bize ucuz bedelle kalmadı ki bu miras,
Miras da denilmez ya! Bu büyük bir emanet, ağır elmas.
Gevşek durmaya gelmez ha! .. Kaptırdık mı? Sonu hazin yas.
Ey Türk Milleti! Burası İstanbul, uğruna akan kan ise sana has.