İstanbul Bir Nefes Şiiri - Canan Bilgehan

Göklerin denizle buluştuğu noktada,
Ezan sesinin gökleri inlettiği anda,
Büyük bir pencere açılır,
Ve bir ışık süzülür yeryüzüne,
Adının umut olduğu,
Mabetlerinde duaların duyulduğu,
Her dinden insanın burada bulunduğu,
İstanbul, adı yüce, şanı yüce İstanbul

Yaşamak seni senin kokunda,
Ve her umut bir filiz açtığında,
Denizden gelen rüzgârın,
Yürekleri yaktığında,
İstanbul,
Aşkın yeri,
Sevdanın çığlığı İstanbul…

Fatihin gururu her adımda toprağı,
Minarelerinde ezan sesinin yankısı,
İnler tüm sınırları duasında halkının,
İstanbul bir kuvvet bir yiğitlik şarkısı.

Yer, gök ve her yer inler senin adınla,
Kur ‘anda bile Fatih’in adı geçmiştir senin namınla,
Her medeniyete kapın açık tüm dünya şahit varlığına,
İstanbul adı yüce şanı yüce İstanbul.

Hafif bir rüzgar eser senden bana doğru,
Yüzümü tutunca güneşe parlıyor onun nuru,
Beş vakitte bir Allah diyen o sese,
Kulak veriyor insanlar her adımda nefese,
İstanbul İstanbul…
Adında gizli ruhu.

Baktım sana doğru şöyle uzaktan,
Bir koku var havanda, bir huzur,
Vapurun sesiyle uyandı ruhum,
Sen buradasın ey insan!
Burası İstanbul…

Göğe yükselir âlemin sesi,
O âlem ki, arşın nefesi,
Fatih’in sevgilisi, Osmanlı’nın sesi,
İstanbul İstanbul,
Medeniyetlerin simgesi.

Sustum, baktım, gördüm derken,
Ucu bucağı görünmeyen o mükemmel yerden,
Bir rüzgâr var sessiz ve derinden,
İstanbul’un hayali, sevgilimin sesi.

Havadır, sudur, topraktır demek,
Sadece seni böyle madde gibi görmek,
Ne büyük haksızlık ne büyük yanılgıdır,
İstanbul o ki, yaşanılası bir aşktır…