İstanbul Beni Bırakma Ve İstanbul Anıları

o denizinde yüzdüğüm
sahillerinde gezdiğim
sonu belirsiz ömrümden
tam on sekiz yıl verdiğim

istanbul beni bırakma
bırakıp gönlümü yakma
topraklarında büyüdüm
bir yabancı gibi bakma

bende nasibimi aldım
istanbulun öyküsünden
geçerken düşlere daldım
o galata köprüsünden

yeller beni süpürsede
eller alıp götürsede
halkın beni sevmesede
istanbul beni bırakma

ah güzel istanbulum ah
yeri geldi dedim eyvah
toplumun bir ferdi oldum
olamasamda padişah

anıları bırakamam
hayallerimi yıkamam
otogardan yol alarak
boğazdan son kez bakamam

trafik ol yollarımda
kelepçe ol kollarımda
yoldaşım ol gel yanımda
yeterki beni bırakma

müzeler desen o biçim
yol kenarları ise çim
yemyeşil olmuş her taraf
gördükçe gülüyor içim

eminönü iskelesi
toplamış bütün herkesi
yurdumun her yöresinden
laz dadaş birde çerkezi

gülhanede yere batan
aç kalıyor burda yatan
balıkçımız gemilerde
taze taze balık tutan

edirne kapıda surlar
burda yaşam geçim zorlar
köyden gelen öğrenciler
yurtlarda kalır okurlar

adım adım her saniye
zeytinburnu osmaniye
topkapı sarayı birde
geziliyor ümraniye

sözün sonu artık gelsin
bütün illere bedelsin
semtlerinle o halkınla
sen her şeyinle güzelsin

gelmiyor sözümün sonu
istanbul olduysa konu
nasıl unutabilirim
osmanlıyı ordusunu

nasıl unutabilirim
fatihi sultan mehmedi
ve ayasofya camisi
neden aklıma gelmedi

yıllar önce beni buldun
anam oldun babam oldun
fatih sultan mehmet ile
fethedilerek kuruldun

her şeye yenilik geldi
bunlardan biri akbildi
trafik derdi tükendi
metroyla işe gidildi

cıvıl cıvıl lunaparkın
dillerde dolaşır şarkın
beyoğlunda yeşilçamın
yıldızıdır cüneyt arkın

istanbulun içindeyim
ümraniye semtindeyim
başkanım iyi iş yapmış
buna şahittir gözlerim

güzel şehrim büyük ilim
aşkınla söylüyor dilim
sonra yine yazacağım
kalemi tuttukça elim.