İstanbul Beni Affetsin Şiiri - Reyhan De ...

Üsküdar’a gitmek nasip olmasın
Kadıköy’e vapur sandal kalkmasın
yüreğim atmadan can tende kalsın
Bi ben bir İstanbul sensiz yaşanmaz

Emirgan'a ayaklarım basmasın
Kanlıca ya şu gözlerim inmesin
İstanbul’a dönmek nasip olmasın
Birim iki etmez sensiz kalırsam

İki yaka bi araya gelmesin
Köprü geçip boğazda oh çekmesin
Adaların bi çayını içmesin
Sensiz istanbul'u gözüm görmesin

Tükürdüm denizine, tekmeledim taşlarını
Kavgalandım çattım kaşlarımı,
Yanaşmadım
Kıyısına, avlusuna, meydanına
sövdüm ne kadar sensizlik cümlesi varsa öncesine sonrasına…
Delinin tekiyim işte, tuttu inadım. Senin dediğin gibi
Huysuz aksi ihtiyarım.
İşe yaradığını gösteren
Köpekler gibi havlayıp durdum arkandan,
Gözüm görmedi, ne saati ne kolu komşuyu.
Sen, İstanbul gibi sessiz ve dikine,
tutundum koşar adam sevgine…
Çevirdin beni, nereye gitsem geçtin önüme
Tüm haklılığınla incitmedin yine de.
İnsanoğlu işte nazı gücü kime yeterse…
Üç beş saatte yeşillendi sakalım,
Kendim söyledim de kendim inanmadım.
Denizler, rüzgarlar, yapraklar, taşlar kadardım
Dağıldım yedi tepeye seni bulamadım…
İki şişe şarap, şişeden içecektik. Öğretecektim içmesini…
“dibini görmeyen sevdiğini görmesin diyecektim” seni seyredecektim.
Anlatacaktım, ilk defa ağlayacaktım.
Nerede olduğumu bilerek uyanacaktım.
Söz vermiştim sabah hisara götürecektim seni...
İstiklal caddesine gösterecektim, elini tutup döndürecektim sokaklarında…
İstanbul dan seni isteyecektim…
Bir seni isteyecektim…
Affetmezsen
İstanbul beni affetsin,
Sensizlik yaşanacak yer değil, sensizlik çekilecek dert değil.