İstanbul... Ben... Sen...

Şimdi İstanbul
İstanbul'a benzemiyor...
Yedi tepeli bu şehir;
Aynaya baktığında bile
Kendini tanımıyor...

Yaz günü
Yağmurlar yağıyor.
Sen gideceksin diye...
İstanbul
Sağanak ağlıyor.

Boğaz'da fırtına öncesi sessizlik
Vapurlar durmuş, kıpırdamıyor
Ve simitlerden nasibini alamayan
Martıların çığlıklarıyla,
Marmara Denizi
Büsbütün sana küskün...

Tarihi yarımada
Sular, seller altında.
Bizans'dan, Osmanlı'dan beri görülmemiş
Kıyamet kopmakta.

Herkes şaşkın
Herkes koşuşturuyor.
Bugüne kadar atılan fütursuz adımların
İzleri kaldırımlarda
Heyelana dönüşüyor.

İstiklal Caddesi'nde kendimleyim!
Buluştuğumuz o yerde
Tanıştığımız o yolda.
Ellerinden tutamadığım
Seni seviyorum diyemediğim
O aynı hüzün ile...

Neler olup bitiyor!
Farkında değilim.
Kırık dökük bir gitarın tellerinde
Gizlenmiş, saklanmış notalar gibiyim...

Şimdi İstanbul
Ben İstanbul'um demiyor...
Ben; benim diyemiyorum.
İstanbul
Ne o eski İstanbul!
Ne de ben! O eski benim!

Gideceğini bildiğim bu günde
Okuduğum kitapdan hediye bu söz ile
^^Gerçek aşk gizli olandır^^
Güle güle aşkım güle güle!
Güle güle aşkım güle güle! ...

28 Haziran 2009 - Yağmur sonrası...