İstanbul beklerken... Şiiri - Selami Özsoy

Dilim varmıyor; ama
Bu ismi veriyorum bu dizelere.
Diyorum: İstanbul’da beklenen bir gece...
İstanbul’da deprem oluyor.
Beşiktaş’ta, Kadıköy’de,
Üsküdar’da, Bakırköy’de...
Her birine Acem mülkünün feda olduğu
semtler uykudayken,
Tutuşuyor Boğaz bir uçtan bir uca...
İstanbul sallanıyor, Haliç sallanıyor.
Martılar havalanıyor,
Yıkılıyor domino evler,
Bir semtten diğer semte.
İki minare arasında bir mahya sallanıyor.
Karışıyor her şey birbirine;
Belli değil, ev mi, sokak mı, mezarlık mı?

İşte o anda, tam o anda
Kız Kulesi’nden bakıyorum şehre.
Işıklar sallanıyor ve sönüyor birden.
Köprüden geçen ateş böcekleri süzülüyor...
Binlerce yatak odası caddede,
Cadde denizde,
Deniz çırpınmada...
Vapurlar çırpınmada...
Kahrolası Rihter bilmem kaç...

Masalar, sobalar, buzdolapları, aynalar;
Vitrinler, otomobiller, kapılar, kitaplar...
Ve çocuklar ve anneler ve babalar
Betonlar, demirler, kolonlar, kirişler
Tozdan bir buluttur şimdi sabahı bekleyen.
Çığlık çığlığa bir koca şehir...
İstanbul, Adapazarı; İstanbul, Düzce; İstanbul, Bolu...

Ben bu kabusla sarsılırken uykuda,
Şehrimden duyacağım çığlıkla uyanıyorum.
Ve bu kötü şiirin yazanı
Dua etmede:
Yazdıysa bozsun bu yazıyı yazan...