İstanbul Bana Fısıldadı İsmini

İstanbul fısıldadı bana ismini
Çıkarıverdi ortaya içimdeki ezgisini
Ezan sesleri...
Kaldırım çalgıcıları...
Sokak lambaları, dedi.
Git, hadi söyle sevdiğini
İstanbul bana aşikâr etti, seni
Bu vapur, martı sesleri...
Bunca kalabalık, bunca insan seli...
Bu hengâmenin içinde anladım.
Seni sevdiğimi.

İstanbul fısıldadı bana ismini
Çıkarıverdi ortaya içimdeki ezgisini

Sonra, sen gidince kaldık İstanbul’la baş başa

Oysa hatırlanan değilmiş İstanbul
Hatırlatanıymış aşkın ince sızısını
Her kaldırımında yarası saklım
İstanbul mabedi imiş şiirin
Yazılan değil yazdıranı imiş
Ey esrarlı ruhun tutsak kaldığı
Ey bin kocadan arta kalan dul
İstanbul kendisine geleni sultanı değil
Kölesi yaparmış.