İstanbul Bana Boş gelir

Martıların uçuşu boş gelir bana,
Telaşla koşturan insanlar yok artık.
Kalabalık trafikte sıkışmış tüm duygular
Sahilde el ele dolaşan sevgililer yok artık,
Uğrunda şiirler yazılan yerler yok artık,

Emirganda çay bahçeleri,
Yoğurdun en güzeli kanlıcada
Şöyle baktığında piyerloti,
Yağmurunda ıslanılırdı Üsküdar.
Simitçiler, bağırırdı dolmuş duraklarında
Camilerin silüetini kaplamış gökdelenler
Karaköyden tünel,Tramvaylar, nerede faytonlar
Yürüyemezsin kalabalıkta, her tarafta tinerciler
Hasret unutulmuş, duygular incinmiş, gözyaşları kurumuş,
Burada sevgiye yer kalmamış,

Bu kadar insan, bu şehre nasıl sığar.
Birbirine karışmış planlar, sırada ne var
Gemiler, biri gelir biri gider, arada küçük kayıklar
Heyecanla koşanlar, artık çaresiz atar adımları
Birer birer sönsün artık deniz fenerleri
Ölmüşsün be İstanbul, selanı vermiş sevenler

Abla ne kadar yakışıyorsunuz derdi çiçek satan kızlar
Senin favorin kız kulesimi, emirganmı kanlıcamı
Adının geçtiği sokaklar ne kadarda sıcak gelirdi
Oturup köşe başında bir simit ayran varsa eğer bir cay ocağı.
Bir tavla atalım demeye korkardım, suçlardın hep zar tutarsın
Yendiğin zaman yine suçlusun, sen hep şike yaparsın

Artık anılarda kalmış türküler, eskidenmiş sevgiler
Kimden bulmuş bu kadar kalabalıkta yalnızlığı
Buğulu gözleri hatırlamaz artık aşıklar
Seni koyayım derdim mısraların en güzel yerine,
Yoruldu yüreğim, Korkuyorum seni nasıl göreyim
korkuyorum modası geçmiş sanki bizim sevdanın
Kaç kavuşma sığar bu kadar ayrılığa
Kaç merhem yeter bu kadar yaraya

Bu gün yine yağmurlu İstanbul, zaman hızla eriyor,
Gökyüzü hüzünlü üzgün, sanki yürekler ağlıyor.
İstanbul boş, burada Sevgiye yer yok artık.
Bir şiir yazmıştın bana, İstanbul sokakları diye
Aslı yokmuş bak,bana inanmadın,
İnansaydın böyle yalnız koymazdın.

Gideceğim bu şehirden bu şehir bana yabancı
Bu şehir bana acı veriyor, yaralarımı açıtıyor,
Artık bu şehri sana bensiz bıraktım,
Artık İstanbul bana boş gelir.