İstanbul Bana Ağlıyor

Ne olur anla beni, dertlere gark olan gözyaşlarımı
Gizleyemem senden
Çünkü
Habire kızgın
Ve inatçı
Bir
Zamanla karşıkarşıyayım
Gemi beklediğim
Şu yıllanmış rıhtımda
Çelik halatlar
Demir kemiriyor
Gemi yanaşacak iskelenin
Yanıbaşında
İskele babaları
Ha yıkıldı ha yıkılacak
Koca deniz homurdanarak
Gözyaşı döküyor
Bu acıya
Lokması çalınananlara
Haksızlığa uğrayanlara
Döktüğüm gözyaşları gibi
İçimde çöreklenen
Alengirli
Acılarımın izi var
Ruhumda avuç, avuç efkâr
Canevimde
Gece, gündüz
Ağrısı dinmeyen
Zonklaması böğrüme inen
Bir tarafından yoksulluk kanayan
Diğer tarafıyla dermansız kalan,
büyük yaram var

Bunca zulmü, bunca gözyaşları dertlerimin içinde
Kalem acımı, kalem ahımı yazarken
Salacak Sahili
Kız Kulesi
Karşımda duran
Dalgalar vurdukça
Sahilleriyle
İstanbul bana ağlıyor
Bendeki şu acılara
El pençe divan durdum
Zamana
Yaşadığım
Bunca karanlığa rağmen
Senin o güzelliğini
Çiziyorum
O
Güzelliğini
Gökyüzüne gizlice
Şimdi
Gülemiyorum, bağışla beni
Çünkü içimdeki yaram
Halklarının derdi kadar derin
Dünya'da
Bunca haksızlık
Bunca zulmü varken
İçim
Hep kanayacak
Şahdamarından yaralı
Anadolu gibi
Yılmadan
Yürek, güneş, sevgi gibi
Sıcak olan
Gülüşünü çiziyorum
Devrim güneşine
Habire
Belki, sen benden habersiz
Benden uzaksın
Ama ben evet ben, dipten devrilip
İçimi döküyorum sana, sen kadar yakınım sana

Umudum ayakta, belki bir gün bana da, bana da gün doğar
İçimde derin de olsa
Harem sahili kadar
Her bir yaram
Yüreğim hep başkaldıracak
Haksızlığa
Beni anlamasada
Dünyamı saran
Şu
Karanlık zaman
Bilsin ki
Güneşli
O
Çocuksu gülüşün
Hep aklımda kalacak
İsmin ezgi, ezgi dilimden döküldükçe
Kuzguncuk, İcadiye, Selamsız hepsi yanımda olacak

Mehmet Çobanoğlu
07.01.2021
İstanbul