İstanbul Anısı Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Soğuk bir İstanbul gecesi
Sirkeci sahilinde
Üç kişi gördüm.
Ana baba birde kız
Tam üç kişi,
Titreyerek bakleşirken
Bir otobüs durağında.
Solgun ümitlerin esaretinde
Kararsız tıknaz
Ellilik bir yoksul adam.
Yanında bir kadın
Başı örtülü,
Yeni yetme bir kız da
Hemen arkalarında.
Adamın başında
Parasızlığın sembolü,
Belkide hanımının ördüğü
Bir yünden bere ve
Elinde bir siyah tesbih
Oğulcuğunun hediyesi
Bir zamanlar giderken askere.
Umutlar korkak
Hava ayaz,
Kadıköy vapuru
Soğuktan bembeyaz.
Isırgan yağmur
Hüzünlü bir şarkı söylerken
Göklere,
Aniden yanlarından
Bir hususi geçti
Sonra bir diğeri
Bir deli salyası gibi
Çamurunu sıçratarak
Ta ötelere.
Ancak,
Hiçbirisi dönüp bakmadılar bile
Karanlıkta yutkunarak bekleşen
Bu yoksul aileye
Bir müddet daha beklediler
Karanlıkta öylece.
Siyah bir mezar gibi
Örtüyordu onları
Bir yoksul gece.
Bozuk Arnavut kaldırımlarında
Gurbetin sesi vardı.
Sarayburnunda mutlu
Yalnızca martılardı.
Saatler kovaladı sabırlı bekleyişi.
Nihayet bir taksi durdu yanlarında.
Bağırdı şoförü"Taksi,boş taksi"diye
Seslice.
Bir iki uzandı aile reisi
Bir kaç şey konuştular öylece.
Sonra
Hoyrat bir nefes gibi çıktı karanlıkta
Şoförün pazarlığı
Kabul etmeyen sesi.
Garda bekleyen katarlar
Nasılda kahır yüklüydü,
Uzaklarda yasak aşkın şahidi
Kız kulesi.
Ana ve kız titremeye başlamışlardı bile,
Fakat yine çıkmıyordu
İkisininde nefesi.
Bir iki hususi daha geçti yanlarından.
Hatta birisi kahkaha atıyordu.
Bir baksalardı
Belki çok şey göreceklerdi
Karanlıkta ateş gibi yanan gözlere.
Sonunda bizimki
Bir baba gururuyla ne yaptı ne etti,
Akşamki zeytin ekmeği
Yememe bahasına mı bilmem,
Hala bekleyen bir taksinin
Kapısına seyirtti.
Küflü bir katık gibi
Yerleşirken koltuğa,
Arkasından ana kız da dizildiler
Teklifsiz peşi sıra.
Gecenin ayazında
Ovarken ana kız
Üşüyen ellerini,
Şoför sürdü arabayı
Karanlıklara.
Duyulurken uzaktan
Haksız mutlulukların
İnsafsız kahkahaları.
Bir haklı kin takılı kaldı
Kararmış bulutlara.