İstanbul (andı) ! Şiiri - Nahit Can Aydın

ilk ışığını emiyordu deniz...
martıların kanatlarında,
is, tan, buldu sabah...
dünkü gibi, aceleci
yarınki gibi yorgundu bu kent..

paçalarına tutunmuşuz,
umut-hanemiz!
sen: bize kızgın, sen: bize küskün...

şimdi bi yerlerde, kanını emiyor; onlar...
deniz kokulu saçların yanar, yanar...
sen ki
dimdik;
ve asaletli...

her gün birkere daha
ve yineleyerek
yeni yeni...
öldürmek için 'istanbuluyoruz' seni...