İstanbul Ağlıyor Şiiri - Muhammet Ayaz G ...

Sen gittin gideli,
İstanbul ağlıyor.
Her yer sırıl sıklam,
Sokaklar viraneli sessiz,
Donmuş, esmiyor rüzgar,
Ay'dan, yıldızlardan,
Kan damlıyor şıp şıp,
Kırmızı bir deniz,
Üzerinde ölüler yüzüyor,
Hüngür hüngür İstanbul ağlıyor.
İsyan bayrağı çekilmiş,
Göz gözü görmüyor,
Senin yokluğuna, bir şehir yıkılıyor,.

İstanbul ağlıyor.
Gökyüzü siyah bir çarşaf,
Ateş sardı her yanı,
Küllenmiş düşüyor yere,
Unuttum mutluluğu,
Acılar içinde çaresizim,
Güçüm yetmiyor, yarım kaldım,
Depremler oluyor, sarsılıyorum,
Senin için, İstanbul ağlıyor.
Durmak bilmiyor bu isyan,
Kala kaldım ortalıkta,
Yutacak bu şehir beni,
Dön gel ne olur geri.
Uyku tutmuyor gözlerim,
Her yerde geziyor gölgelerim.
Bir bir geliyor cellatlarım,
Bileklerimden vuruldu kelepçeler,
Bilmem bu şehirden nasıl kaçarım.
Çünkü ben, tutuklu bir suçluyum,.

İstanbul ağlıyor.
O'da oldu, benle birlikte bir mahkum,
Sensiz ölüme az kaldı, gidiyorum.
Yalnız buldular beni,
İstediğini yapıyor yalnızlık,
Gündüz yok, dört duvar arasında,
Hep gece,
Yüreğim param parça,
Bir birine girmiş, şimşekler çakıyor,
Bir sevdaya, bin kelle alınıyor.
Bataklık içine düşmüş Güneş,
Bulutlar kaybolmuş bir hürdeş.
Ne yağmur var nede kar,
Yanık kokusu kokar.
Zifiri oldu dağlar, sensiz,
Aldığım her nefes bir zehir,
Kalk gel, dayanamıyorum,
Ben ağlıyorum, İstanbul ağlıyor.,

İstanbul ağlıyor.
Sen gelsin diye,
Bakıyorum, yoksun gelenler içinde,
Ve artık,
İsyan durdu,
Ölüler bir bir diriliyor,
Sokaklar konuşuyor.
Gükyüzü yeniden mavi bir çarşaf,
Bataklık çekildi, Güneş doğuyor,
Bulutlar özgür, yükseliyor.
Depremler yok, kanlar kuruyor,
Rüzgar esiyor, küller savruluyor,
Her şey eski halini alıyor,(da),
Fakat ben bittim, İstanbul bitti.
Gözlerim kapalı, kalbim atmaz.
Biliyorum sen geldin,
Ben göç ettim, ölüm geldi.
Lakin, yinede İstanbul ağlıyor.
Çünkü susmadı, duyuyorum.
Ölmedim, yaşıyorum.
Ben İstanbul'da, İstanbul bende
Durmadan ağladık,
Bilmezsin sen,.
Oysaki, adımdır benim, İstanbul,
Bak bana, İstanbul ağlıyor.