İstanbul’a Yalnızlık Şiiri - Özçelik Peker

Yalnızlığımın gürültüsünü şarkılarla susturuyorum
Ağlayan çocuğu şeker verip susturmak
Ağlayan yalnızlığım nü bir tablo
Çırıl çıplak ortamızda yatıyor
Ayrılığımız tam bir tutulma şimdi
İkimizin arasına yalnızlık giriyor
Karanlığından ne ben parlaklığını
Ne sen ışığa ihtiyacımı görebiliyorsun
Işığın uzak yıldızlardan da gelse
Senelerden sonra bir gece
Bana ilk göz kırpışın
Gönlümde yatışının ilk rüyası olur
Sen gittin diye uzak bir şehir bana İstanbul
Ama sevince gözlerimle burnumun ucunun arası
Karalıkta kuyunun dibinde ıslakım
Güneş tepedeyken gelen ışıkla yanına al
Sulu bir portakalın kabuğuyum
İçimde tamamen sen vardın
Hayat soydu bizi başucuna koydu
İkimizi birgün yeniden daldan koparırlar
Çevremde ki en yüksek yere çıksam
Belki seni görebilirim boğazdan geçen bir vapurda
O vapur denizi de alır gelir yanıma
Denizden yeni çıkmış oluverir sevdam
Yanımda olacağını garantileseydim
Hayatı boyunca kafeste kalan kuşlar olurduk
En fazla odada gezip gelirdin
Gittiğin yerin adıyla yalnızlığım olmazdı.
24.01.2002