İstanbul'a veda Şiiri - Ahmet Uzun

Ihlamurdan Yıldıza çıkan
Bir yol vardı.
Sevdim kızıl saçlı Araksi’yi, Eksabet’i,
Ermeni kızı Sevinç’i.

Bıraktım ömrümün altın çağını.
Istırapları,acıları, bir sürü gözyaşı.
İnce bir duman gibi Beşiktaş,
Uzaktan
Kırıkkale’den,
Altıyüzelli kilometreden sana sesleniyorum.
Araksi,Araksi!
Duy beni duy!
Matmazel Aynaçiyan’ın kapısına her bakışta.
Duy beni duy!
Sivrisinek sürülerine bir şiir öğrettim,
sana söyleyecekler.
Sivrisinek sürüleri,arkadaşlarım benim.
Her gece beraber yaşıyoruz,
ışıksız gecelerde bile.
Beşiktaş’a vedayı, böyle bir günde yazdım.
Kan ter içinde,
Bir acı vaveyla
Üsküdar’a uçtum.
Ne Araksi benimdi ne de İstanbul.
Herkesin olsun artık şen ol
İstanbul’un kızı değil mi?