İstanbul'a Veda Şiiri - Osman Kandıra

Bir ben ağlamıştım o gün
Bir de İstanbul
İçimde hala o mersiye
Yanarım bu gün

Bir lokma ekmek bir yudum su
Haliç sanki reyhan kokusu
Gözlerim doldu
Ağlıyordu İstanbul

Kolay mı kopuvermek
Böylesine sessiz
Veda bile etmeden geçen yıllara
Nice feryatlara İstanbul hissiz
Ağlayan yalnız benim
Sanma ki İstanbul
Kalır kimsesiz

Yirmidokuz numaralı koltukta
Bir cam vardı bir de alın
Koskoca bir ömür gidiyor
Siz hep ayakta
Siz hoşçakalın

Kimsenin umurunda değil
Esenler Garajı'nda
Ben sen ve tabutun
Memlekete geri dönüş
Bir otobüs bagajında

Hoşçakal yedi tepe
Boğazında iki gerdanlık
Üstüne yağan kar
Yok oluyor hayaller
Eriyor azar azar

Fatih'in ordusunda olsam
Türbelerinde uyusaydım
Ayasofya'da kıyama kadar
Geride kaldı yaşanmamış yıllar
Buram buram Hırka-i Saadet
Sultanahmet'te Allah'a yakarış
Kudüsten gelen medet
Issız gecelerde hazerfen uçuşlar

Bin dünyaya bedeldir semada tekbir
Kalk! ne uyuyorsun İstanbul
Neredeyse gün doğacak
Güneş'i almış kibir

Yüzünü sana dönmüş Mescid-i Aksa
Ilık bir rüzgar esiyor güneyden
Gözyaşından bir bulut çökmüş üstüne
Kıyama dur İstanbul!
Selam var Peygamber'den

Ne yaman ayrılık bu İstanbul
Kısa sürdü bu aşk böyle
Şerbetini bütün ahali içtiler
Mevlid okutup köyde
Nüfustan da kasabada düştüler
Yas da tuttular sözde

Ben sana elveda derken
Akacak yaş, kalmadı gözde

(Trabzon, 15.08.2002)