İstanbul'a Mektup Şiiri - Duygu Şen

Çok anlattılar bana seni.
Daha çocukken duydum sesini.
'Taşı toprağı altın şehir' diyorlardı.
Türk filmlerinin aşk şehriydin sen...
Görkemine kapılıyordum o zamanlar;
Ne güzel yerdir kimbilir,
Mutlaka tanışacağım diyordum.

Bir gün 'merhaba' dedin bana, uzattın elini.
Önce gülen yüzünü gösterdin,
Sonra acılarını tabi.
Ama yoğruldum ben o acılarla,
Hamdım, sen pişirdin beni.

Her sabah uyanıyorum, gülümsüyorsun bana.
Kalabalığın korkutuyor önce...
Ama o ihtişamın yok mu, herkesi kendine çekiyor.
Ne çok kültür ağırlamışsın,
Ne çok millet tanımışsın.
Galiba, sadece ben değil herkes seviyor seni.

Seni gözü kapalı dinlemek yetmiyor insana,
Doya doya yaşamak gerek.
Boğazı'nda balık tutmak,
Kız kulesine bakarken acılarını unutmak,
Kapayıp gözlerini kendini koyvermek,
Ve sende huzuru bulmak...

Ve yürümek İstiklal'de, özgürce...
Akordeoncu amcayı dinlemek,
Çaldığı her notada seni anlamak,
Seni hissetmek ve kendini sana hapsetmek.
Takıyorsun insana o zaman kelepçelerini...
Artık kimse bırakamıyor seni.
Bende bırakamadım...

Mevsimler bile senle güzel;
En çok sonbaharı severim ben.
Sonbahar senle bir başka güzel.
Yağmurdur bu mevsimi güzelleştiren;
Senin yağmurun bile başka:
Sadece caddeleri değil içimi ıslatıyor.
En güzel aşkları yaşatıyor yağmur,
Deli yağıyor, asi yağıyor.
Sanki oyun oynuyorsun bizimle,
Bir günün diğerini tutmuyor.

Sana her mevsim yakışıyor dedim ya;
Yazın adalarda yürümek, faytona binmek,
Şöyle bir boğaz turu atmak.
Kışın kardan adam yapmak,yolda kalmak.
Baharda seni koklamak,
Balık ekmeğinden tatmak,
Kalabalığına karışıp sokaklarda simit satmak.

'Simitçi' diye bağıran çocuk da seviyor seni,
'Boyayalım abi' diyen yavru da.
Herkese bir yer veriyorsun aslında:
Küçük de olsa barındırıyorsun.

Gerçekten taşın toprağın altın mı senin?
Seni herkes niye bu kadar seviyor?

Galiba anlıyorum, nedeni yok bunun.
Bende seviyorum evet...Nedensiz seviyorum.
Asi İstanbul, hazin istanbul
Güzel istanbul,benim için özel istanbul...