İstanbul’a İtiraf Şiiri - Reza Özbay

İlk görüşte aşk mıydı,
Yoksa zamanla büyüyen bir sevgi mi?
Böyle bir hikayeydi bizimkisi…
Müziğin büyüsüne kapılmış dalmışım okyanusun derinliklerine,
Senden yana, sana inat gidiyorum boşluğun en dolu hüznüne,
Duygular körelmiş, gözlerde görülen karanlık aydınlatmıyor kalbimi
Yürüyorum, kaçmak istiyorum belli belirsiz çabamla
Düşünmek, imkansızı başarmakla aynı manada
Ama, tam o sırada
Seni görüyorum...
Gülen gözlerinden saçılan ışıkla aydınlatıyorsun beni bu defa
Sevgiyi hazmedemeyen aklım, kalbim benden öte bir ben daha yaratıyor
Karanlıkları geride bırakan...
İlk göz göze gelişimizde,
Kalp atışlarımı tüm dünyanın duyduğu o anda,
Bir o kadar sakin, ürkek tavırlarla sordum ismini, arkadaşıma
‘‘İstanbul’’ dedi, içinde alay gizli koca bir tebessümle
Çünkü İstanbul çok güzeldi, alımlıydı, inanılmazdı, imkansızdı belki de
Ama o da benim gözlerime hapsolmuştu emindim.
Her günüm onla başlıyordu artık
Ve tükenmeksizin yeniden başlıyordu,
Aldırmaksızın kimselere doyasıya
Bir gündü, o gün
Her günüme her anıma değer
El ele, burun burunaydık
Nefesi nefesimde, saçları yüzümdeydi
Gökkuşağı rengindeki iri gözleri gözlerimdeydi
Ne kadar zordur bilir misin?
Göz göze gelmek, öylece birkaç saniye kalabilmek
Bakışlarımla kalbini açmak
Sözcükleri gözlerine sığdırmak
İşte ben bunları senle başardım, yaşadım
Hani gözlerimi gözlerinden kaçırmana kızmıştın
Halbuki korkmuştum gözlerine takılı kalıp
Pembe rüyalara dalmaktan
Yoksa ben sen miydim? Senin gibi miydin?
Elini tuttuğumda ruhuma yağmur yağıyor üşüyor titriyordum
Aniden güneş beliriveriyor terlemeye başlıyordum
Dört mevsim gibiydi
Sahip olduklarını paylaştı benimle cömertçe
Kocaman bir köşkleri vardı
Hoş bir koku hissettim içeri girince
Yeni bir parfüm olsa gerek
Geçmişin hüznü ile geleceğin coşkusu karışımı
Ve birde havuzları
Masmaviydi
O kadar büyüktü ki ikide köprüsü vardı
El ele üstünde defalarca yürüdüğümüz,
Çevresi çok genişti, Türkiye nin özetiydi tanıdıkları,
Dört dörtlükte değildi hani
Kurallar vardı
En önemlisi karşısında güçlü durmak,
En azından güçlüymüş gibi görünmek,
Yoksa alay eder, ezer, yok ederdi, silerdi bir çırpıda
Hayat acımasız diye eklerdi ardından
Ve sonra
Ayrılık…
Dönüp durdum boş yollarda
Konuştum hayalimdeki senle
Ne zaman gelirsin, dedim
Duymadın beklide duymak istemedin
Ağzım seni konuşuyor
Gözlerim seni çekiştiriyor
Kalbime dert anlatamıyor belki de
Sana olan sevgimi sakladım yine,
Belki bulamamda unuturum diye,
Duygular denizindeki fırtınaları aştım
Olmadı gene seninleyim, senleyim...
Ve İstanbul her şeyinle seni seviyorum!

Reza Özbay
Kayıt Tarihi : 15.4.2006 14:39:00