İstanbul'a Dönüş Şiiri - Nidal Sis

Geliyorum, koca şehir, beton şehir.
Bir fahişe kadar kullanılmış,
Bir lağım gibi pislik biriktirmiş şehir.
Bir kedi gibi vefasız,
Bir katil gibi hayat çalan şehir.

Kim ne bulmuş sende, anlamadım ki.
Aslında anladım, ama şahit olamadım.
Çok ters zamanda yollarımız kesişti.
Belki de ondandı.

Ne olurdu bir 60-70 sene evvel karşılaşsaydım seninle?
Ama ne yaparsın, kaderin ağları böyle örülmüş be!
Ben bu çağın oyuncusuyum senin sahnende.
Benden önce nice iz bırakan yürüdü,
Parlak bir altın olan taşın ve toprağında.

Yürüyenler yürümekle kalmadı,
Hakkında konuştu, yazdı, yazdırdı, aşık oldu.
Neticede kötüler kazandı, sana sahip oldu.
Kızmıyorum sana, sen de haklısın.
Neticede kötüler hep iyilere sahip olacaktı.