İstanbul'a Benziyorsun Şiiri - Ahmet Çiçek

karanlıkta önüme çıkan belirsizlik,
adını yazdığım pusula,
tek korktuğum,
hep korktuğum,
sesine koşmak…
istanbul’a benziyorsun,
yüreğin duvar, ellerin kelepçe,
gökyüzün kan ağlıyor,
doğuştan yaralı, doğuştan günahkar…
ey şehrin günahkarı!
pruvasız geminde kaç yetim, kaç günahkar var?
ey şehrin günahkarı!
sana mı düştü mesafeler,
sen de mi tutuldu sevdalar,
sen de mi tutuştu nâr-ı cehennem…
istanbul’a benziyorsun,
göçlere tok kimsesizler mezarlığı,
kapıya koşup eşikte oturanlar,
gün inesiye dek eşiğinde otursam,
korkma kalabalık etmem.