İstanbul'a Baktıkça Yedi Zümrüt Tepeden

İstanbul’a baktıkça yedi zümrüt tepeden
Büyülerken insânı, hemen geçer kendinden

Hayâl midir düş müdür, daldırır bir hülyâyâ
Sâde bir şehir değil, benzer başka dünyâya

İlmek ilmek dokunmuş, bağrındaki güzellik
Anlatmakla biter mi, vasfındaki özellik

Boğaziçi derinden, içten içe akışır
Edâsıyla nâzıyla, gerdanları yakışır

Seher vakti bülbüller, kalbe kalbi bağlıyor
Sabâ nakış bestenin, âhengiyle çağlıyor

Yeşil ile mâvinin, muhabbeti hislenir
Tertemiz havasıyla, her yürek nefeslenir

Sevdâ dolu ufkunda, umûtlar hiç biter mi?
Hasretin öyle çok ki, gönlümüzden gider mi?

Mâbedlerin kubbesi, gümüş renge bürünür
Nûr deryâsı içinde, ışıl ışıl görünür

Yeryüzünden arşa dek, ezânlarla seslenir
İlâhi bir duyguyla, rûhlarımız beslenir.

Ey İstanbul, İstanbul, benden selâmlar olsun
Bağrında yatanlara, mübârek kelâm dolsun.