İstanbul'a Aşk Şiiri - Mikail Erdoğan

İstanbul cüssemin yarısını bıraktığım şehir
İki ayrı cihanı birleştiren tek nehir

İstanbul sen ile ben iki ayrı yerdeyiz
Ağlayan karanfiller gibi aynı serdeyiz

İstanbul tahayyülümü sandığa koyup gömmüştün
Adem'e Havva düştü benim muradıma sen düştün

İstanbul deniz ve sen gökyüzünden dünya gibi
Denizden sana bakmak adeta rüya gibi

İstanbul gecemde sen gündüzümde sen
Ölmek için gelirim, sen birkez gel desen

İstanbul gölgemde iz bıraktın düşünce kucağına
Ben kürüdükçe aşkın közünü, sen ateş attın ocağıma

İstanbul martılar seni sayıklar, boğazın serin sularında
Mü'minler dua eder senin için, Alllah! a arzularında

İstanbul gökkuşağının bittiği yerde hep sen varsın
Zengine kucak açar, yoksula sen bakarsın

İstanbul şehzadeler avunur gühane parkında
Kız kulesi nede güzel seyr olur mehtabın şavkında

İstanbul bedenimi bırak ruhum zaten senin
içinde tek kırmızı gülü sensin güldestenin

İstanbul her gece aşıklar otağına girerim
Bana aşkı sorarlar, hiç düşünmeden İstanbul derim...