İstanbul'a Aşk Şiiri - Devrim Lale

Seni sevmek, sevmek gibidir aşkı,
Seni sevmek, sevmektir peri masallarını
Seni sevmezse gönül, aşkı anlar mı?
Seni sevmek, sevmektir gönül yaralarını.

Bir kuleye gönül vermektir, başka bir kuleden,
Senin bir tepeni sevmek, bir ömre bedeldir.
Senden ayrı kalmak, aşığına beter ölümden,
Sensiz bir hayat, dünyada eceldir.

Sana uyanmak, uyanmaktır mavi bir sevdaya.
Sana yanmak, yanmaktır ateşin yandığı gibi suya.
Hasret kalmak denizine, atılmak kör bir kuyuya.
Seni sevmek İstanbul;
Bebekler gibi dalmaktır masum bir uykuya.

Sana, tarih vermiş en büyük payeyi
Seninle çizilmiş tarihin her bir yaprağı
Dua etmiş sana, övmüş seni; Kainatın Kaynağı
Sen olmuşsun dünyanın başkenti, gönüllerin otağı

Şarkılar sana yazılmış, senden ilham almış şairler,
Sade bir semtini sevmekmiş, seni anlayabilmek,
Gezsek seni sokak sokak, bir ben, bir de sevdalı kediler,
Anlarım İstanbul; Hayat, hayat; İstanbul demek.

Mürdüm bir rüyadır seni yaşamak; İstanbul.
Bir bahar sabahı erguvanlarınla uyanmak,
Kim bilir nasıl zevk senin camilerinde selan okunmak?
Seni sevmek, sende yaşamak,
Bilmem, nasip olana nasıl bir hülyadır sende yaşlanmak İstanbul?

Laleler açar bahçelerinde, en güzel güller senin gülizarındadır.
Sen ey mübarek şehir,
Sana meftun, sana hayran, senin için savaşmış,
Ve senin bağrına bir gül gibi düşmüş,
Nice nurlu zat vardır.

Seninle tanıdım beyaz köpüklü gelinlerini denizin,
Simitle karnı doyan bembeyaz martıların çığlıkları arasında.
Seninle yaşadım en güzel günlerini boğazın,
Ve seninle anladım yaşanası bir yer olduğunu dünyanın,
Hem de bunca olmazın, bunca çıkmazın arasında.

Söylenmemiş bir türküdür seni yaşamak,
Denizinden, martılarından,korularından derlediğim.
Gecelerin ayrı bir sefadır ramazan akşamlarında,
Gelişini heyecanla ve sabırla beklediğim.
Seni sevmek belki de boynumun borcudur canım İstanbul,
Bir ömür seni sevmekle ödeyemediğim.
Ey sevdiğim, dualı şehir;
Sendedir ilk ve son dileğim...

Yokuşların var senin İstanbul...
İnsana bazen huzur, bazen hüzün veren.
Çıkarken tıkandığım, çıkarken susadığım,
Bazen menzile vardım sanıp varamadığım,
Ama senin yokuşlarında susamayı onur saydığım,
Tatlı sert yokuşların var senin.
Hayatın iniş çıkışlarını da beraberinde tanıdığım…

İstanbul, seni sevmek, annemi sevmek gibidir bana,
Ana kucağı gibi sıcaktır doğduğum, büyüdüğüm mahallelerin...
Babamın ekmek getirdiği güzel günleri özlemektir, seni sevmek...
Şimdi, o eski tadı olmasa da benim aldığım ekmeklerin,
Özlemle barışık, umutla harman olmaktır seni sevmek bana...

Ey sevdiğim şehir…
Sevdiklerimi barındıran şehir…
Dualı şehir…
Dua eden şehir…
Sevenlerin var senin…
Sende doğup sende ölmeyi huzur bilen.
Seni ben de çok sevdim, beni de bil İstanbul…
Gün gelir de ayrı düşersek,
Beni göklerinde uçan martılarda bul.
Bahçelerinde açan lalelerde bul.
Balıkların pullarında...
Fenerlerin ışığında bul.
Camilerin aleminde...
Bir güvercinin gözlerinde...
Bir aşığın kalbinde bul.
Beni sen bul...
İstanbul…