İstanbul'a Ağlıyorum

Bir kardeş kavgasında tanıdım seni önce,
Üsküdar! Üsküdar! Üsküdar! Yanıyor dedi adam…
Yangının dolaştığı sokaklarına düştü ruhum,
Seni yaşıyordum kendimce…
Seni düşlüyordum…

Sonra bir tepeden baktım sana,
Hemen herkesin bildiği hecelerle seslendim…
Aziz İstanbul’dun sen…Aziz İstanbul’um…
Seni tanıyordum kendimce…
Seni anlıyordum…

Bir aşk masalında yeniden düştüm yollarına,
Bir İstanbul vardı bilmediğim,
Ve ben yoktum, İstanbul yoktu, Sen olmasaydın diyordum…
Seni seviyordum kendimce…
Seni bekliyordum…

Bir acıyla düştü bedenim ardından sokaklara,
Kalıpta eritilen ruhumu aradım…
İstanbul dedim durdum…O’nu toprağında buldum…
Senin oluyordum kendimce…
Sana varıyordum…

Sana yazılmış şiirlerde yaşadım kana kana,
Bir masaldın belki de sürekli dinlediğim…
Ne yana dönsem, ne düşlesem sana varıyordum…
Seni arıyordum kendimce…
Seni buluyordum…

Sonra bir sabah uyandım aydınlığa,
Sokaklarda insanlarını, caddelerde ruhunu aradım…
Sevdiğim İstanbul yoktu artık, anlıyordum…
Seni özlüyordum kendimce…
SANA AĞLIYORDUM…