İstanbul Şiiri - Mustafa Emre Kahraman

İstanbul’a kar yağıyor ciğer parem
İstanbul’da hüzün var yine
Öyle ufacık yağıyor ki
Sanki hepsi sen
Tek tek dökülüyorsun gökten
Bense beklemekteyim seni
Muhammed’in Cibril’i beklediği gibi

İstanbul’a yağmur yağıyor bitanem
Karla karışık
Vapurlar iptal
Köprü tıkalı
Geleyim sana diyordum
Mektubun geldi
Mektubun ki
Canlıyken ölmenin eş anlamlısı
Canım dediğim candan geçmiş
Meğer aşkımız onun için kocca bir hiçmiş
Anladım o zaman erkekler neden ağlarmış
Neden fütursuzmuş otogarlar
Neden haksızmış vazgeçenler.
Yüreğim kırk derece oysa ki
Tavaftayım, düşümde seni
Son seferde kan beynimde
Eziyorlar beni
Ezsinler
Geçiyorlar üstümden
Geçsinler
Ölmüş müyüm
Kalmış mıyım
Kime ne

İstanbul’a bahar açtı nar tanem
Ne tuhaf
Çiçekler seni açıyor
Kuşlar seni ötüyor
Martılar senin isminle kapıyor simidi
En güzel yerinden bakıyorum şehre
Camiler, kiliseler, boğaz önümde
Ne tuhaf
Gözlerini görüyorum
Yaktın ya beni
Unuturum dedin ya
İnadım deve kini
Gözlerine bakmıyorum
Bakamıyorum

İstanbul’da sen yoksun gülüm
Hüzün var
Yüzün var
Sen yoksun
Olsun be gülüm
Zira sevilmek için sevmedik
Ama sevilmek de istiyor insan
Hele hele sevip de kavuşamamak
Hele öyle kanar insan
Gün ola beri gele
Unutulmadan unutmak senin icadın
Gel de bu yangını bi gör hele.