İstanbul Şiiri - Sevinç Eroğlu

Yorgun bir kış İstanbul'da.
Boğazın hırıltısı dinmişken,
Soğuk duştan dönmekte martılar,çığlık çığlığa.

Nemli bir şubat günü,
Ökse lenmiş kuş misali çırpınmakta rüzgar.
Sözleşmiş mi?
Aynı edayla salınmakta
Filikalarda ki gemiler,sandallar.
Sessiz bir cümbüş var sanki bu vakit, bu büyülü şehirde.

Şehir ki,
Adını andığımda içimin coşkulandığı.

Bir kız indi şimdi kumsala,bahar vakti İstanbul'da.
Teni dokununca boğazın hırçınlığına,
Susuverdi tüm acılar.

Bir kız dokundu şimdi suya,
Solmuştu,yeniden açıverdi Rumelihisarında güller.

Bir adam oltasını salladı denize,
Boşluğa inat,
Yeniden pul pul balık dolunca kovası gülüverdi,

Bir matemin ardından, aşk tütsülendi burnuma,
Taksim de ki çingene kızın elinde beyaz güller.
Bir taksi sokuldu usulca yanına,
Sıcak gülümseyişle uzattı bir beşlik çingene kıza,

Bir akşam üstü aşk vakti İstanbul'da,
Şimdi o beyaz güller,
Hangi sevgilinin gözlerinde ışıldayacak yeniden,
İstanbul efsane rüyaların şehri.