İstanbul Şiiri - Taner Eker

Poyraz bakışlı alperenler şehri,
Camilerle pusatlanmış cengaver!
Tarihin başkenti,aydınlığın piri,
Bana hüznünü anlat, eleminden salık ver

De hele!
Bu silik mısralara alışık mısın?
Bir ses mi,usare mi,bir ışık mısın?

Akça Koca’lar kutsamış akça, pakça seni
Sancaklar öpmüş,ezanlar yıkamış sıkça seni
Vecd ile ıslanır gözlerimde siluetler
Bir minare gölgesinde yaşadıkça seni

De hele, koca şehir!
Ne var,ne yok başka?
Kim bilir kaç sevdayı doğurdun,
Mezar oldun kaç aşka?

Kollarında Fatih,hareminde Eyyub’el- Ensari
Ne büyük sevda bu!
Burçlarında dörtnala bir süvari.
Seni kavramak muhaldir, biliyorum.
Öpsün toprağını bu uzak dost,
Koklasın bari.

De hele İstanbul!
Sen kokmayan bir dilber yar olur mu?
Toprağına yüz sürmeyen bedbahtlar
Güler mi hiç,bahtiyar olur mu?

Köpürür Marmara,coşar rıhtımda martılar
Bu ahengi bölüşür Kız Kulesi,Üsküdar.
Hicaz bir şarkının nakaratları ki
Uzar Karacahmet’ten yakarışlar,
Haşre kadar.

De hele, İstanbul!
Sende bu eda, sende bu hal nedir?
Bir tepende Uhut, diğerinde Bedir
Ortaysa soluyan, Bizans kokan izbelerine
Kevserle yıkanmış Araf desem,yeridir

Sen ki cihangirler,şehzadeler toprağı
Bazen yar göğsünde bir gül yaprağı
Destanlar destanı, ey Kutlu şehir
Ey Zümrüd-ü Ankam, ey Kafdağı