İstanbul Şiiri - Adem Yavuz

Baka baka doyamadım,
Denizinin fokur fokur kaynamasına
Denizden taşan dalgalarına,
İçinde yaşayan eşsiz canlılarına.
Kıskanılacak mavisine,
Değişime uğrayan yeşiline
Üzerine düşen tek tek yağmur damlalarına
Dört bir taraftan boğazın güzelliği ile
Yaşayan ve yaşatan İstanbul’ a doyamadım...

Sayarak bitiremezsin,
Sayısız insan selini.
Herkes bir işin peşine takılmış
İş, aş, huzur ve aşk,
Fırtına gibi, tutulamayan bir hedefi var.
Biz ona teslim olmuşuz.
Etrafıma bakar ve şaşarım,
Taşının bir zerresini vermeyen
Toprağını da esirgemeyen İstanbul’ a...

Kana kana doyamadım,
Aralıksız akan eşsiz suyuna.
Çeşmesi hiç bitmeyecek gibi ağlar
Yağmur ise durmayacak gibi yağar
İçimde bir sıkıntı var, bilmiyorum
Bu nimetinde bir alamet var,
Bu alamet ya suyunda
Ya da doymayan İstanbul’ da...

Anlamak çok zor yollarını
Sabah başlayan gece bitmeyen enerjisini
O tükenmeyen ışık sistemini.
Karanlıkların aydınlığını
Yedi tepesinden gökyüzüne fışkıran,
Yıldızlarla dolu semasını
Yazı bir başka kışı bir başka
Anlatılmaz, yaşanırsın İstanbul...

İstanbul’un kanıtını düşünüyorum
Minarelerinden kulak delen ezan seslerini
Her bir sahasında tarihi camii’ lerini
Bu eserlerin tek mimarisini
Sen unutsan da ben unutmayacağım İstanbul,
Senin ismine ezan okuyan Fatih’ini...

Düşünemez oldum.
Bir gün tarih eskiyecek
Her yer, yerle bir olacak.
Güneş doğmaz, ay parlamaz olacak
Kainat yaptığıyla kalacak
Akan sular duracak, sel olacak.
Milyonların sevgilisi İstanbul, ya sen!
Ya sen ne olacaksın!
Bana kızma ama İstanbul
Sen de yaşlanıyorsun...

05.09.2001