İstanbul! Şiiri - Hasan Seferoglu

Bir adı olmalıydı rüyamın; bir isim koymalıydım sabah uyandığımda…
Bir kelime çıkmalıydı ağzımdan; bu ‘O’ demek olmalıydı…
Gelen geçene anlatmalıydım bunu; üzerine basa basa…
Burun kıvıran olmamalıydı hiç…
…
Deniz vardı demeliydim; bir de mavi gökyüzü…
Balık vardı demeliydim, bir de avlayanları…
Camii vardı demeliydim, bir de minareleri…
Nakkaş vardı demeliydim, bir de işledikleri…
…
Bir sıfatı olmalıydı rüyamın; bir ek koymalıydım önüne sabah uyandığımda…
Bir hece çıkmalıydı ağzımdan; bu ‘O’ nu anlatmalıydı…
Gelip geçenler dikkat kesilmeliydi; düşünmeliydi…
Umursamayan olmamalıydı hiç…
…
Boğaz vardı demeliydim; bir de atlayanları…
Dolmuşları vardı demeliydim; bir de binemeyenleri…
Fatih’i vardı demeliydim; bir de yürüyen kayıkları…
Topları vardı demeliydim; bir de Barbaros Hayrettin’i…
…
Bir anlamı olmalıydı şehrimin; kolayca anlaşılabilir olmalıydı…
Öyle bir laf etmeliydim ki ortaya; herkes pür dikkat kesilmeliydi…
Gelen geçen herkes; bir kez daha dönüp bakmalıydı…
Görmezden gelen olmamalıydı hiç…
…
Tarihi vardı demeliydim; bir de müzeleri…
Arnavut kaldırımları vardı demeliydim; bir de takılıp düşenleri…
Özlemi vardı demeliydim; bir de ansız vuslatları…
Aşk’ı vardı demeliydim; bir de imkânsızlığı…
…
Bir rengi olmalıydı şehrimin; göz alıcı olmalıydı…
Öyle bir şey göstermeliydim ki; bakmayan olmamalıydı…
Gelip geçen herkes; gözlerini ovuşturmalıydı…
Göz ucuyla bakan olmamalıydı hiç…
…
Mavisi vardı demeliydim; bir de yeşili…
Kırmızısı vardı demeliydim; bir de acısı…
Beyazı vardı demeliydim; bir de lalesi…
Siyahı vardı demeliydim; bir de gecesi…
…
Bir İstanbul’um olmalıydı benim…
Anlata anlata bitiremediğim…