İstanbul Şiiri - Yücel Demirtaş

Tevhidi andırıyor minarelerin ey İstanbul!
Düşün Allah’ı, Allah’ı düşün kıl tevekkül
Sen Peygamberin müjdesisin Fatih’e
Kalk yeniden diril, bu senin hakkın İstanbul
Tevhidi andırıyor minarelerin Ey İstanbul!
İstanbul, bu yüce şehir.
İstanbul, bir inci nehir.
Tanınmayacak haldesin!
Ağla! Ağla aziz şehir.
Bıraksan ağlayacak, yok ki konuşsun dili.
Kahpedir kimisi için, kimisi için sevgili.
Bıraksan ağlayacak yok ki konuşsun dili,
Beyoğlu,Üsküdar,Fatih hepsi kederli,
Bıraksan ağlayacak, yok ki konuşsun dili.
İstanbul bu yüce şehir
İstanbul bir altın nehir
Yok, kalmamış ağlayanı
Kendisi ağlayan şehir
Hicabını yaşıyor İstanbul’um ağyar,
Simasında kalmamış o eski bahar
İstanbul yarinden ayrılmış bir yar,
Bütün ihtişamıyla her akşam,
Hicabını yaşıyor İstanbul’um ağyar.
İstanbul bu yüce şehir
İstanbul bir inci nehir
Ağlayanı kalmamış,
Kendisi ağlayan şehir.
İstanbul tarihimiz, yok ettik tarihini İstanbul’un.
Kırılmış kalbi mahzun Ayasofya’nın
Kalbinde en büyük yarasıdır bu İstanbul’un.
Fatih’in sesidir mimberinden duyulan.
İstanbul tarihimiz yok ettik tarihini İstanbul’un
İstanbul bu yüce şehir
İstanbul bir inci nehir
Yok, kalmamış ağlayanı
Kendisi ağlayan şehir
Belli ki sen Kanuni’den kalan son rüyasın,
Sana bu tarihi reva görenler utansın.
Tarihinde yok bu senin, bu senin son yasın,
İstanbul benliğini yitirenler utansın.
Belli ki sen Kanuni’den kalan son rüyasın.
İstanbul bu yüce şehir,
İstanbul bir inci nehir,
Yok, kalmamış ağlayanı
Kendisi ağlayan şehir.

İstanbul bu yüce şehir
İstanbul bir altın nehir
Yok, kalmamış ağlayanı
Kendisi ağlayan şehir.

YÜCEL DEMİRTAŞ