İstanbul Şiiri - Erol Nal

Bütün kırılganlıklarımla,
Esnemez kanunlarını hiçe sayarak,
En heybetli iyimserliğimi takınıp;
Sana dair düş kuruyorum.
Sabrının sırrını aç bana...

Bereketsiz geleceklere sancın var,
belli.
Yậ rensiz bir yolcunun,
yorgunluğu üzmüş alnını.
Belli ki dargınsın koca şehir...

Seni bilmem de ben, kangren olmuşum.
Kan girmez damarıyım artık hayatın.
Düşlerin varmış gezginlere açtığın,
Bana düşlerini aç koca şehir...

Bana bir şey söyle,
Yok gibi bir şey var imiş,
Bir şey ile hiçbir şeyi ayıran,
Ve bir şey var imiş,
Her şeyi hiçbir şeyden ayıran.
Bana bir şey söyle koca şehir,
Bana gerçeği söyle!

Zamanın girdap vaktinde boğulmuşsun.
Deli çağda şahlanıp,
Asra bayrak kaldıran
Adamların varmış önceden.
Sonra bir bir terkedilmişsin.
Belli ki yalnızsın koca şehir...

Seni bilmem de ben,
Göç yorgunu kervanların,
Alacakaranlık menzilinde kalmışım.
Saatim takılmış,
Ben, nabzımdan yara almışım.
Gözlerimden ậ mậ ,
dilimden lậ l olmuşum.
Sağır sancılar işitir,
Havadan keder koklarım.

Sense, seher vakti rahmet derlermişsin.
Seherde merhamet dilermişsin,
Eyüpten...
Sultanahmetten...