İstanbul Şiiri - Oktay Safak

İstanbul ben seni en çok
Sarışın bir kızın dudaklarında sevdim

Sokaklarından taşan
Gülüşleri topladığında

Martıları
Avuçlarımdan uçurduğunda

Saçlarını
Denize bıraktığında

Ben seni en çok
İliğimde uykuya daldığında sevdim

Sarıyerde kızılını
Beyoğlunda şarabını

Lalelide beyazını
Ben sende en çok yalnızlığı sevdim

Vapur sesine karışmış
Dalgaları izlerken

Simit satan çocukları
Hayalleriyle oynarken

Gece ayazında
Sarhoş naraları dinlerken

Ben seni en çok
Benimle alay ederken sevdim

Yelesinde turuncu asılı üsküdarı
Avazı hoyrat aksarayı

Melez akşamlı adaları
Ben sende en çok hiç doğmayan şafakları sevdim

Siyahı beyaza küstürdüğün geceleri
İstiklal caddesinde soyunmuş mavileri

Topuğuna kadar çıkan sevişmleri
Ben sende en çok kırmızı gözleri sevdim

Şarkıların kırık notasını
Rakı kadehine düşen aşkları

Kız kulesine hep yaralı bakmayı
Ben sende en çok paramparça olmayı sevdim

Asya yakalı haliç'i
Galata kulesini

Yedi tepeyi
Ben sende en çok yaban çiçekli şileyi sevdim

Ayasofya'na esen rüzgarı
Tiner çeken varoşları

Dünden kalma bakışları
Ben sende en çok beykoz akşamlarını sevdim

Kadıköyün o meşrep havasını
Arnavut kaldırımları

Sultanahmet meydanını
Ben sen en çok topkapı sarayını sevdim

Nefretli bir kadın edasını
Köprü altında yatan sabahsızları

Yarını olmayan yalanları
Ben sende en çok lacivert kavgamı sevdim

İstanbul aslında ben seni hiç sevmedim...