İstanbul Şiiri - İlyas Kırlı

sere serpe yatırmışım toprağına
delikanlı gençliğimi
en derin yakarışımı
inileyişimi
ve kaçışımı pusu kokan sokaklarından
kedi ölümü caddelerine
ve şahit isterim bu boğazın sularına
ayasofyayı
görsün ben sendeyim
bir tekne üzerinde
yazarım dakikalarca gecelerde seni
denize düşmüşsün istanbul
hadi sustum
anlat fatih'ten yavuz'a dek
kaç seferin mecburusun şimdi
ve şimdilerin torunlarıyken biz
tutulamazdı yıldızların
geceleri düşmeden marmara'ya ege'ye
sen ki bir işaretten buyrulmuşsun
asırları sırtına bindirerek
kaç yağız atlı toz duman etti
aleme tek bana yek toprağını
şimdi bir vapur sefasında
dolaşıyorsam sularında
özgürlüğünü satın almışım senin istanbul! !
akşamları kızıl şarabını
seyrediyorsam salınan bir teknede
ve batırıyorsam kalelerini yeditepe'den
fatih'i kıskandığımdan değil
bu bitmez haylazlığım ve caniliğim
seni kaybetmekten
vede kanayan yarama tuz basmaktandır ey gidi istanbul
bu ne ya!
bu nasıl içmektir suyunu
zemheride soğuktan titrerken ben
ta yurdumun bir köşesinde
senmisin yudum yudum içime düşen
hangi istila eriştirir beni sana
hangi fetih daha yakındır şimdi bana
bak geliyor dumanını salarak
bir kara tren
ben olacağım
haydarpaşaya ilk giren
yaşımı sorma istanbul
fatih'ten gencim hala
lakin gençosman duymasın!
bakma belimdeki kılıç
başımdaki kavuk değildir
bir hilal getirdim sana anadolu'dan
hani düşerdi ya denize parıltıların
işte öyle bir gecede tak gerdanlığını
kızıllığın düştüğünde benzine
bugün nikahımız kıyılmış
toprağında kınalar var
hangi vapur götürecek beni kız kulesine
bir bekleyenim var birde istanbul