İstanbul Şiiri - Zekâi Budak

Haşmetini tasvire dil muktedir değildir
Ne mümkün mısralarda seni yazmak İstanbul
Yok henüz yeryüzünde sana emsal bir şehir
İki kıtada birden açan zambak İstanbul

Caziben hiç eksilmez var olduğundan beri
Bir tül gibi kaplamış güzelliğin her yeri
Cihan mülküne bedel bir taşının değeri
Gözlerden gönüllere yol bulup ak İstanbul

Martılar eşliğinde armonisi bir sazın
Maziyi hatırlatır akşamüstleri yazın
Vapur sesleri dolar kuytusuna Boğaz'ın
Sevda yağar göklerden sağnak sağnak İstanbul

Özlemleri büyürken sende nicelerinin
Romantizmi yaşanır nazlı gecelerinin
Nerde sinema keyfi yazlık bahçelerinin
Yiten değerlerine dön de bir bak İstanbul

Gelmese idi Fatih Bizans'a karşı galip
Bu emsalsiz ziynete nasıl olurduk sahip
Hangi zindanda durur Genç Osman'ı boğan ip
Tarih sayfalarını aralasak İstanbul

Papazın Çayırı'nda binbir kuş ötüşleri
Beton yığınlar yutmuş umut dolu düşleri
Tef seslerine koşut cariye gülüşleri
Kulağıma doluşur ağır aksak İstanbul

Yeryüzünde ne mevcut ise hepsi sende var
İç içe geçmiş sende sevaplar ve kusurlar
Aşılmış öbek öbek sınırın olan surlar
Varoşların türemiş göçe konak İstanbul

Ermeni Yahudi ve Rum'u ile iç içe
Asırlarca yaşadık huzur-u kalp içinde
Gasp nedir kapkaç nedir bilir miydik evvelce
Her nevî suça şimdi oldun yatak İstanbul

Fatihan kalkıp gelse istirahatgâhından
Tanıyamaz eminim emanetini bir an
Ve ölür hiç şüphesiz bir kez daha kahrından
Taşıyorken bağrında bunca batak İstanbul

Silkin de fırsat verme kara çalanlarına
Aktar emanetini hasarsızca yarına
Ahlâk ve şeref bırak geri kalanlarına
Asalet kolyesini yeniden tak İstanbul

(22.04.2006 - Lüleburgaz)