İstanbul Şiiri - Hasan Mert

Sen yedi tepeli şehir, sanki kalbe tatlı bestesin,
Ayrılmaz bedenler senden, sen her bir nefestesin.
Güzellik puldur yanında, sen ki güzelden güzelsin,
Sevdan gönllere aksın İstanbul.

Ak çehren bir nur olur doğunca ufuktan güneş,
Dalgalarından çıkan kokun gonca güllere eş.
Senin sevdan şehr-i maşuk, gönülde sönmez ateş,
Aşkın yürekleri yaksın İstanbul.

Bambaşka rüyalar sarar her bir ayrı sahilde,
İltifatlar değişse de, adın hep dilde.
Güzelliğin dengi var mı şu koca elde?
Şu gözler meydana baksın İstanbul.

Bağrındaki gök mavinin eşi benzeri var mıdır?
Cümle şehirler güzelleri karşında naçar mıdır?
İstesem de gidemem senden, dört yanın duvar mıdır?
Boynuma zincirler taksın İstanbul.

Kanmaz gönüller aşkına; anaya, sılaya kansa da,
Alamaz kimseler seni, ciğerler ateşte yansa da,
Kirli eller her devirde kalbine uzansa da,
Çocuklar kadar paksın İstanbul.

Cefakarsın, çok zaman zalim elinde ezildin,
Kıymetin bilen yoktu kırıldın, hep üzüldün.
Halbuki sen rüyalardan da güzeldin,
Seni fetheden haksın İstanbul...