İstanbul Şiiri - Gülnihal Yıldırım

BEN BİLİRİM SEN’İ! ...

Zamanın önüne geçmek ne kadar da zor,
İnsanların kalbi, zihni ne kadar da yorgun,
Güzellikleri görebilmek istemekle olur!
Durdurulamayan ânı gözetmeksizin gezebilmek…
Buram buram tarih kokan İstanbul’da…

Durdurmak zor, geçen günleri…
Sakın; “boşver” deme! Bilmelisin!
Dolu dolu yaşamak, güzelim saatleri,
Karış karış ziyaret etmek her yeri
Buram buram tarih kokan İstanbul’da…

Seyrine doyulmaz Boğaziçi,
Beykoz, Bebek, Kanlıca…
Sarıyer, Sirkeci, Adalar…
Fenerbahçe, Üsküdar, Ümraniye…
Buram buram tarih kokan İstanbul’da…

Telaşla koşulan Galata Köprüsü,
Levent, Şişli…
Aksaray, Beyazıt, Kumkapı…
Ortaköy, Eminönü, Gülhane…
Buram buram tarih kokan İstanbul’da…

Sarayların, köprülerin, kubbelerin…
Bebeğin ağlayışında duyulan sesin…
Sen benimsin, bırakmam hiçbir karışını!
Ben sana âşık! yarışıyorum seni sevenlerle….
Buram buram tarih kokan İstanbul’um…

Çamlıca yokuşunda verilmez mi mola,
Kandillerin şavkı misafir Âşiyan Kubbeleri’nde,
Havayı solumak ne güzel Topkapı Sarayı’nda,
Tramvayı beklemelisin Gülhane Parkı’nda,
Buram buram tarih kokan İstanbul’um da…

Şehrin âbidesi Kız Kule’si,
Leylalar’ın-Mecnunlar’ın biricik şahidi,
Asırlara meydan okuyan taşları, Balat’ın…
Seyahat durağı, Haydarpaşa’nın
Buram buram tarih kokan İstanbul’um…

Sana olan özlem, yazmakla, gezmekle biter mi?
Gücüm yetmez!
Seni sana anlatamam!
Sözcüklerle tarifi zor…
Buram buram tarih kokan İstanbul’un…