İstanbul Şiiri - Emine Deniz

_________________Musalla dibine çökmüş çocuk yalnızlığında taşlar…
_________________ İstanbul susmasın diye çığlıklarını
_________________Susuyor
_________________Ve kanatlarında yaşlı bir çingene masalını taşıyor kuşlar

Hançer yeşili gözlerin
Ellerin kırık sapan
...zaman
Sokaklarında devrilen çınarlar gibi
Aya İrini tövbelerinde cevapsız kalan

Işıklı bir bahçeden geçiyor ömür
Suya inat perdeler aralanıyor
Erguvan kokularıyla baygın
Muhteşem kadın
''İstanbul '' adın
Soluk benizli yüzü çarmıhta kalan

Kaldırımlar suç ortağı
Yakamozların
Boyun bükmede Eyüp
Dilde dua gönülde hicran yalan
Pera’da günbatımı,Tophane’da rembetiko sesleri
Arnavut kaldırımında simit kokusu kalan

Laleler uzanıyor göğe doğru laleler
Doğmamış çocukların şakaklarında ağrı
Bu ne bitkin bir hüzün
Bu nasıl bir intikam
Yorgun bir anne yüzü Üsküdar’dan çoğalan.

Yağmur,gece,yıldızlar kirli bir yorgan gibi
Örtüyor karanlığı
Ayak sesleri bitti
Kaldırım taşlarında ölüm uykusu yılan
Fatihten gramafon sesleridir yayılan.

Karanfilli gergefler,idamlık Kız kulesi
Soytarı sevişmeler
Yosma çay bahçeleri
Bu serseri şehirde güller bile sıradan
İstanbul öldür beni bir zehirli hançerle
Masum bir intiharda gücenmesin yaradan.

Ey
Peygamber muştusu, zembilden sızan umut
Titreyen suya düşen gölgen kadar korkaksın
Secde eden alnımın kamburu Ayasofya’n
Kalbini bulamazsın
‘’Kabe ‘’kalbinde yalan

Avuçlarımı kesmiş gergin bir ip gözlerin
Hayırsız gecelerde el açar tövbelerin
Kendine sarıl kadın
Kendine dön İstanbul
Ya da bir Fatih doğur
Çağ açıp çağ kapayan….