İstanbul Şiiri - Döne Yıldırım

Sorarsan ülkenin, arzu halini,
Ne yazıp, ne anlatayım İstanbul.
Al bayrak semada dalgalanır ama;
Mahsun bakar yıldız’ ım, ay’ ım İstanbul.

Çeşmeler akmaz olmuş, dağlar ağlıyor,
Ne insanlar gelip, kimler gidiyor,
Bir muhabbete, özlem çekiliyor,
Bir selama muhtacız, anla İstanbul.

Sevgiye açız, insanlığa muhtaç,
Gönlünü sevene, sevilene aç,
Gönüllerdeki muhabbet, sana taç,
Aşkıma aşkını kat be İstanbul.

Yüreğim seninle her an atacak,
Yedi tepesi aşkla bakacak,
Taşına, toprağına sevgi katacak
Gönlümü gönlüne kat be İstanbul.

Yolların ıraktır; gelmek isterim,
Gelipte gönlüne girmek isterim,
Aç kollarını aç bana,
Yüreğine az da olsa dalmak isterim.

Bir dilim ekmeği nimet bilirim,
Gel desen bana koşar gelirim,
Yoluna bu canı feda ederim,
Seni bana hissettir; hisset İstanbul.

Dağlarını, kırlarını görmek isterim,
Suyunu kana kana içmek isterim,
Mehtabı sende görmek isterim,
Kendini bana göster İstanbul.

Kuşlarını semalara daldırırsın,
Kendini dünyaya tanıtmışsın,
Bu garip gönlümü asmışsın,
Gönlüne saniyelik girmek isterim.