İstanbul Şiiri - Çiğdem Er

Bir duru sabahtı
Fırladığımda dışarı...
Öyle alelade bir coşkuydu belki,
Bilemiyorum.
İçime çektiğim, bıraktığım her soluğu,
Ve gönlümde anlatılamaz sarhoşluğu
Bilemediğim bilmecenin,
Çocukça bir öfkesiydi belki
Hırçınlığımdaki İstanbul.

Aradım şiirlerde, öykülerdeki
Yar yerine konulan bu şehri
Martı sesleri kadar çığırtkan,
Dalgaları gibi hırçın,
Köpük köpük kabaran
Sevdaların acısı...
Buram buram yakan yürekleri
Gidenin belki dönmediği
'Yarim İstanbul'u mesken mi tuttun'
Türkülerinde Anadolu'nun...
Büyüledin gözlerini,
Yüreklerinden vurdun.
Ah İstanbul, İstanbul...

O kendine has saltanatın varya:
Hani gözlerin, sözlerin yetmediği
Dünya kurulalı beri
Kaç tarihi barındırdığını...
Neleri gördün,neleri yaşadın
Ve nelere sabrettin
Kan gölü oldun savaş meydanlarında.
Sen...Elde edilemeyen sevgili...
İstanbul...İstanbul...
Hayatlar durdu...
Hayatlar uyudu...
Hayatlar kuruldu
Senin kucağında...
Seni gördüler en yiğitce,
Rüyalarında İstanbul...

Gel-gitlerini yaşıyorum
Baktığımda dalgalarına...
Ruhumda bir varsın, bir yoksun
Gemilerin gibi ufuklarımda...
Yakamozlarını seyrederken,
Ay ışığında...
kamaşırken gözlerim,
Gecelerinde...Ve bütün ihtişamınla
İstanbul...
Serseri benlikler gibi avare...
Dolaşırken sokaklarını.
Senin insanlarında
Hem güzellikler dolu,
hem dalavere
Siyah-beyaz, soğuk-sıcak gibi tezat
Ve her ne ise,
Herşeyinle
Seni seviyorum...
Seni seviyorum İSTANBUL!