İSTANBuL Şiiri - Mehmet Gözükara

29 Mayıs 1453
Şükranla anıyorum yirmidokuz Mayıs'ı
Muştuyu müjdeledi bir dört beş üç sayısı

Tekfur mağrurlanarak, bakarken kalesinden
Fatih atın sırtında, tutunur yelesinden

Mandanın gayretine kadırgalar muhtaçtı
Ortaçağ utanınca yeniçağ kucak açtı

Yetkiler paylaşıldı toplanılan şûrâda
İstişare yapıldı, muhasara burada

Yeryüzünden yükselip yıldızdan nur sağdılar
Karanlığın kalbine ay misali doğdular

Müjdelenmiş müjdesi çok önceden verilmiş
Ebu Eyyub Ensarî at sürerken görülmüş

Yüreklerin hasreti surda gedik açtıran
Güle döndü gönüller eller açıldığı an

Gönülden görenlerle, gönülden irtibatlı
Her asker farklı yerden Hasan da Ulubatlı

Her hücum oluşunda, göz kırptı surda taşlar
Müjdeye mazhar oldu bahtiyar arkadaşlar

Malı, canı kaygısı halkın kafatasında
Bize emanet dedik o şehrin ortasında

Tüllenen karanlıklar okşayınca ışığı
Haneler aydınlandı nur kaplandı eşiği

Sevgiliyi huzura kabul buyurduğu gün
Yedi tepe yedi gök arasından göründün

Şöyle el yordamıyla yokluyorum nerdesin
Ne ben eski haldeyim ne sen eski haldesin

Gerilmemiş yaydayım, yerlere düşüyorum
Yürek ateşten beter, yandıkça üşüyorum

Talih kuşu konacak, omuz arar süzülür
Hançerlenen liyakat ihanete üzülür

Lale bahçelerinde leyli leyli dolanır
Laleye meyl indiren rengarenk ebrulanır

Kıyıda kırık gemi heybetinden utanır
Yelken açan yiğidi göz kırpmadan da tanır

Duygular kıpırdaşır gönül evim tüllenir
Ufukta bahar var ki bağ bahçeler güllenir

Gözükara nefese mahkum olmuş bir ney'im
Senin aşkına düştüm, sensiz de seninleyim.

Çark-ı Devran (sy. 186)