İstanbul Şiiri - Sevnur Şaylan

Yorgun bir masalın hiç bitmeyen örgüsü,
Bir yerinden tutturulmuş,
Bölünmüş bir şehrin türküsü...
İnsana tok bir şehirdi belki de,
Kimisi kaybolmuştu içinde,
Kimisi ise sığamamıştı o koca şehre...
Kartpostallara yansımış bir güzelliğin,
En küçük ayrıntısıydı insanları...
Hep telaşlı,hep yorgun,
Hep aceleciydi halleri...
Duyuyorlar mıydı acaba,
Mavi sularında boğazın,çığlık çığlığa martılarını,
İstanbul'un deli sevdalısı kız kulesinin sevda fısıltılarını,
Hakkıyla yaşıyorlar mıydı acaba bu masalı? ...
Ne canlar vermişti İstanbul sularına,
Ne gözyaşı akmıştı denize,
Hala kalmışsa birkaç aşık gözünden,
İstanbul'da aşk var mı hala? ? ?
Tüm duyguları barındırır içinde,
Bir an gelir,'hey kocca İstanbul,sen ne güzelsin be! '
Şarkılar dökülür dillerden sana,
Sevgili hitaplı,yine de senden yana yaralı...
Kimi terkedip gitmek ister seni bir seher vakti,
Kimi boğazın serin sularına bırakmak ister kendini gece vakti
İstanbul uyumaz,İstanbul uyutmaz...
Kavgalı sevgilisidir barındırdıklarının,
Terkedilmek istense bırakıp gidilemez...
Tüketiliyor muydu,yoksa büyüyor muydu belli değildi,
İstanbul,kendi masalını,kendi yazıyordu...