İstanbul Şiiri - Metin Aktaş

İstanbul Bir Garip Kent, İnsana Atar Kement
Süslü Binalarıyla, Sanki Taştan Bir Bebek

Ona Gelenler Pişman, Gelmeyenler De Pişman
Pişmaniye Gibidir, Fakat Yok Ona Düşman

İstanbul Çocukluğumun Rüyası, Gençliğimin Hülyasıydın
Cennet Şehrim İdin Sen, Hayallerimin Süsüydün

Sevdalıydım Ben Sana, Samimi Ve Yürekten
Küsmüştü Trabzonum, Seni Çokça Övmekten

Çocukken Geldim Sana, Gençliğimide Erittin
Beni Benden Çalıverdin, Çok Şeyimi Yürüttün

Yinede Sevdim Seni, Kopamıy0rum Senden
Kopmak Kolay Olsaydı, Kopar İdi Sahaben

Ta Mekkeden Kalktılar, Sende Konakladılar
Eyyubel Ensariyle, Seni Taçlandırdılar

Barındırırsın Nice Peygamber Evliyayı
Medinede Söyletirsin, Resülü Kibriyayı

Övmüştü Son Peygamber, Fatih Ve Askerini
Fethetmişti Sultanım, Fetholunamayan Yeri

Deniz, Boğaz, Köprüsü, Sanki Süslü Bir Çelenk
Arz Da Arzı Endamı, Arza Veriyor Ahenk

Hep Seni Almak İster, Gözü Çıkası Firenk
Sen Kıtalar Arası, Değişmeyen Bir Mihenk