İstanbul Şiiri - Serhat Can

Tıpkı insanlar gibi,
Şehirlerin de ruhları varmış.
Balkan şehirlerinin her biri,
İstanbul için ağlarmış.

Plevne, Silistre, Niğbolu,
Gözyaşı akıtırlar Tuna Nehrine.
Buralarda yer, gök hüzün dolu,
Karadeniz, bahtın karardı yine.

İstanbul, bize kendini anlat desem,
Nisyan ile malül insan gibisin.
Kerkük desem, Basra, Bağdat desem,
Mührünü yitirmiş, Süleyman gibisin.

Emirgan’da boynu bükük lalelerin var,
Senin için ne söylendiyse eksik söylenmiş.
Balkanlarda öksüz kalmış minarelerin var,
İstanbul, sal gözyaşlarını okyanuslar geniş.

İstanbul, seni kucaklamış denizler,
Gelip, dalga, dalga öperler.
Kıyıda nafile bekleriz bizler,
Giden sular, dönüp yine sıraya girerler.

Sen, kazaen gökten düşmüş bir incisin,
Seni meleklerden bile kıskanırım.
İstanbul, şehirler içinde birincisin,
Senin için, uykularımdan uyanırım.

İstanbul, anahtar deliği üç kıtanın,
İstanbul, Peygamberimin duası.
İstanbul, medeniyet kapısı vatanın,
İstanbul, şehirlerin anası.

12.04.2006
Acıpayam