İstanbul Şiiri - Tuncel Karaagaç

Marmara nın iki yakası
Hasretle kavuşmayı bekleyen sevgililer misali
Önce vapurlarla,
Ve sonra köprülerle kavuşan yedi tepeli gizemli şehir
İstanbul.
Sevda şehri;
Sevdalılarını bekleyen sevdalı ve bir o kadarda belalı şehir
İstanbul.
Yılların,asırların yorgunluğu oysa sırtında
Ama yıllara,asırlara inat yeni doğan bir bebeğin çığlığı Kıvamında varlığını sürdüren şehir
İstanbul.
Deyim yerindeyse yetmişiki milleti içine sindiren
Yorgun şehir;
İstanbul.

Hep içinde olmayı özlemlediğim,
Ama bir o kadar da dışında olduğum şehir,
İstanbul.
Bazen özlemlerim sokak başında bekleyen simitçisi ile
Bazense galata da balık-ekmek hasreti ile hayal ettiğim şehir
İstanbul.
Kulesinde kanatlanan Hazerfan'ın uçuşunda seyrettiğim
Özgürlüklerin yaşandığı şehir
İstanbul.
Bazen simidim den kopardığım parçalarla beslediğim martılar
Bazense yere batanda yüzen altın sarısı balığın kör gözlerindeki ışığı,yaşama bağlılığı ile hatırladığım;
İstanbul.

Bazen varoşlarda çamur deryasında kağıttan gemisini yüzdüren çocuğun gözlerinden,
Bazense Vatan caddesinde hız meraklısı,son model arabalarından başka bir şey görmeyen neslin gözlerinden baktığım şehir,
İstanbul.

Kanlıca da yoğurdun,
Çengelköy de hıyarın kokusunda
Ama bir o kadar da ''cacıksı''şehir
İstanbul.
Her gelmemde ''yaşanmaz bu şehirde''dediğim
Ama hep özlemlediğim lale güzelliğinde şehir,
İstanbul.
Haydarpaşa da elinde bohçası ile şehri seyreden,
Anadolu nun saf delikanlısının hayal ettiği şekilde
seyir ettiğim şehir,
İstanbul.

Memleketin en güneyinden hasretini çektiğim,
Memleketin en batısındaki özlediğim şehir,
İstanbul.
Aşığınım;
Aşığımı barındıran şehir
Her güzelliği ile ve her çirkinliği ile kabul ettiğim
şehir;
Seviyorum ve her şeye rağmen geliyorum bekle
İstanbul.