İstanbul Şiiri - Adem Korkmaz

Binlerce şiir yazılmış sana İstanbul!
Cazibene kapılmayan var mı ki bir kul,
Binlerce öksüz koymuşsun yüz binlerce dul.
Birde ben kaleme aldım seni İstanbul

Yerinden yurdundan çıkan san koşuyor,
En güzle renk,nakışlar sende barınıyor,
Işıkların da karanlıklar gizleniyor.
Mazlum, sefil zalimlerin yurdu İstanbul.

Her şeyin gibi isminde çabuk değişti,
Martıların çığlıkların da sitem gizli,
Denizlerin kokusu rengi bile dertli.
Tebessüm aradım bulamadım İstanbul.

Esir aldın mahkum ettin sen insanları
İsyan kokuyor en güzel yerin taşları,
Mahzun, mahzun tüm çocukların bakışları.
Böyle olamazsın büyük şehir İstanbul.

Beklemekle geçer mi insanların ömrü,
Koca şehir Ahmet peygamberin övdüğü
Unuttun hasanın bayrağı dikdi günü,
Fatih niçin feth eyledi seni İstanbul?

Bir yanda israf, bir yanda gözyaşı, açlık
İnanmıyorum hayır yok sende yalınlık
Bir yanın da sefalet, bir yanın da ahmaklık
Ben seni bir türlü sevemedim İstanbul.

İyi tarafın yok sanma! güzellikler de var.
Ruhumu iyileştiremezse neye yarar.
Hayalim Fatihin İstanbul’unu arar.
Sen bu olamazsın, olamazsın İstanbul

Açmadan solmuş senin bütün çiçeklerin
Yapmacık gülüşün yapmacık sevgilerin
Kutlu şehir; ocağı olmuşsun lanetin.
Sen sen bu kadar alçalamazsın İstanbul.

Taşıyor nemli isyanların gök kubbeden
Eser kalmamış hiç manevi değerlerden
Utanç duyuyorum, Utanç seni yermekden
Hayır sen, sen bu olamazsın güzel İstanbul.
OLAMAZSIN!