İstanbul Şiiri - Ebru Karslıoğlu

Kaybolan gecemde bir sen varsın İstanbul
Birde isli cam gibi gökyüzün
Bir ayın var birde yıldızın
Kimin için parlıyorsun İstanbul?

Ne hüzünlü geceler geçirdik seninle
Nede sevinçli seneler bir bilsen
Hiç aklımda yokken eğer evlendiysem
Her şeyde bir hayır var içindeysem

Dolup dolup boşalıyorsun yıllarca içinde
Ne sorular sordun biliyorum kendine
Neler gördün neler beklide
Bu sana en büyük acı, işkence

Kamburun çıkmış gibisin
Dertten bitap düşmüş
En sevenlerin bile ölmüş
Kendi içinde büyümüşsün be İstanbul

Sımsıkı tutunmuşken toprağın, taşın birbirine
Keşke herkes kıymetini bilse
Ne kadar varsa mahalle,
Herkes olsun senin için İstanbul elele.

Seçen biz olduk
Seçilense hep sen oldun İstanbul
Üstünde ağır bir yük
Derdin biliyorum çok büyük İstanbul

Soyumu, sopumu bildin.
Hep seni övdüm be İstanbul,
Ne ev sahibi oldun, nede kiracı
Hiç çıkarsız yuva oldun be İstanbul.

Ne sultanlar gördün ne padişahlar
Hepsinide eleğinden geçirdin.
Bu gözler seni gördümü bir kere
Vazgeçer mi be İstanbul.

Karanlık bir akşamda senle
Konuşuyor gibiyim, İstanbul
Bu yükle hala yaşıyorsan
Sende, senden var mı be İstanbul.