İstanbul Şiiri - Ayşe Gürgan

İSTANBUL
Saat gece yarısını beş geçiyor
Elimde kalemim titriyor ismini andıkça
Yüreğimde hüzün yağmurlarının aşındırdığı duygular
Dilimde ayrılığının türküsü…
Vurgun yemişten beter bedenim,
Dolanırken yokluğun kıyılarında,
Beni yakıp kavuran hülyanın karanlıklarında
Kaybolmaktayım çaresiz…
Seni gençliğimin o en masum günlerinde tanıdım
Hazan günlerinin başında Laleli’de,
Bir fakülte önüydü durağım.
Tırnaklarımda yeşil oje, kirpiklerimde mavi rimel,
Hırkası omuzlarından düşmüş bir genç kız…
Karşısına çıkan ilk insana
Hayat hikayesini anlatabilecek kadar yalnız.
Onunla hala dostuz biliyor musun?
Ömür defterimin sayfalarındaki en güzel hatıralarda tahtı
Şimdi en çok ıstırabı yine onun için çekiyorum.
Çünkü…
“Kanser” dedi doktorlar.
Bir sefer yendi bu illeti, kurtuldu sandık,
Gitmemiş, meğer pusudaymış hain hastalık.
Başka başka şehirlerde yaşıyoruz ama
Gün aşırı konuşuyoruz telefonda.
Bazen eskileri yad ediyoruz,
Bazen neşeliyiz, bazen ağlıyoruz.
Şimdi Beyazıt’taki Çınaraltı’nda,
Şöyle kan kırmızı çay içmek vardı ya heyhat…
Ya da Sarayburnu'nda.
Burnumun direkleri sızladı bak görüyor musun?
“Dört yapraklı yonca”nın uğuruna inanmadık mı yıllarca.
Bir de sevgimizin sıcaklığına…
Ben sana inanıyorum…”Gelincik tarlasının güzeli”
Aramızda kalacaksın, gitmeyeceksin yaşayacaksın,
Paylaşacağımız çok şey var yarınlarda…
Daha döner yiyeceğiz her zaman buluştuğumuz yerde,
Sen, ben ve yoncanın öteki iki yaprağı.
Ha az kalsın unutuyordum bir de
Layıklarımızla, çocuklar da olacaktı değil mi yanımızda?
Hay yalan dünya, hay yılan zaman
Yine ciğerime saldınız sancıları.
Annemi de özledim...babamı, bacılarımı…
Kanatlarım yok ki uçsam da konsam,
Ayazağa’nın su basmamış sırtlarına.
Size de küstüm,
Her şeyi yerinden kaldırıp göçüren deli rüzgarlar,
Aradığım kokuları artık getirmiyorsunuz bana.
Aşiyan’a gitmek istiyorum,
Emirgan’da denizi seyretmek…

Yasaksız, tadına vara vara…
Eminönü’nde balık ekmek yemek
Geçip giden vapurları izleyerek,
Mehtabını beklemek.
Kalbim ağrıyor.
Şakaklarım yorgun düşünceden.
Fikrimin nazlı gülünü soldurmaktayım inceden inceden.
Sabır Yarabbim!
Ruhumun açmazlarına…
Tinercisinden, kapkaççısına kadar herkese sözüm,
Cennetimin çiçeklerini koparanlara…
Başka yer mi var
Boğaziçi kadar güzel.
Haliç sesleniyor mu hala?
_“Ayşe yine gel”.
Kalamış’ta kaldı mı o tatlı huzurdan
İçsem kana kana çeşmesinden, suyundan.
Adalar’da, Moda’larda gezsem,
Aşığım kolumda.
Babama yakalanmaya razıyım
Kızarsa kızsın,
Umurumda değil dünya…
Bir tepeden diğerine,
Seslensem avaz avaz
Yedi tepe çınlasa,
Cümle alem dinlese…
Rumeli Hisarı’nda tarihimi koklasam.
Oradan saraylara coşkuyla el sallasam.
Halama gitsem sonra,
Ümraniye’de evi,
Yeni öldü kocası derdine ortak olsam.
Kahır şerbeti içtim
Şu gecenin elinden.
Nuru düştü kayboldu, kan damlar gözlerimden.
Gelin kurtarın beni aydınlanan sabahlar,
Bu tükenmek bilmeyen, tarifsiz kederimden.
Hey İstanbul, İstanbul
“Taşın toprağın altın.”deyip gelen çok oldu,
Haydarpaşa garına.
Dili olsa söylese kimler girdi bağrına.
Aşını bulan yedi
Bulamayan gam çekti.
Dönüp gidenler kadar, kalıp bitenler oldu.
Herkese yer buldun da İstanbul sen koynunda,
Bir ben mi fazla geldim attın gurbet yoluna,
Kızsam da darılsam da asla kopamam asla!
Sevdiklerim var sende, geçmişim, anılarım,
Bekle beni İstanbul, ben bu yaz da ordayım.