İstanbul Şiiri - Ferhat Yıldız

Herkesin sahiplendiği kimseye
kalmayan İstanbul
Bir cennetsin geze, geze güzelliyi bitmeyen
bir tapınaksın her taşına bile tapılacak
yâda bir ilâhsın yeni kavimler doğuracak

santim, santim oya gibi işlenmişsin.
Alın terleriyle yoğrulmuş harcın.
Ne ustalarına kaldın ne atalarıma
sen herkesin sahiplendiği
kimseye kalmayan İstanbul

Şehit kanlarıyla sulanmış
her bir kabrin dünyaya ibret
onlardan arda kalan seni
kılmışlar vasiyet kimsenin değilsin
Sana nasıl olurum sahip mukayyet.
Bana kalbinde yer aç
bilmezler ki sen bana olursun sahip mukayyet
Sen İstanbulsun herkesin sahiplendiği
kimseye kalmayan İstanbul

Suyun Kevser suyu
sen bir cennet
nasıl savaşmasın uğruna
bu millet.
Ölümden kokmazlar
ölürken bile yüzleri gülecek.
Bilirler ki İstanbul onları bağrında
yeşertecek
Sen herkesin sahiplendiği
herkesi kalbinin derinliklerinde
ağırlayan İstanbul

Herkesin sahiplendiği kimseye kalmayan

İSTANBUL