İstanbul. Şiiri - Şefik Aydemir

Bir şehir’ki; telli duvaklı gelin.
Anadolu kucağında,avrupaya uzanır elin.
Sarayburnu serin,kız kulesi canım sevgilim.
Seninle yaşarım,seninle ölürüm,İstanbul.

Hangi akla,hangi hayale sığarsın.
Nereye baksam sen varsın.
İçimdeki ben,bedenimde canımsın.
Seninle yaşarım,seninle ölürüm,İstanbul.

Bir gününde dört mevsim,tek şiirimsin
Bir bestesin,dinmeyen,dilimdesin.
Seni yaşamayan,görmeyen ne bilsin.
Seninle yaşarım,seninle ölürüm,İstanbul.

Damarlarım sevginle sanki iplik.
Seni onunla dokumuşlar,ilmik,ilmik
Boğazda ruhumu okşar serinlik.
Seninle yaşarım,seninle ölürüm,İstanbul.

İsminde mana,çehrende manevi nur.
Sanki karşımda,cennet bahçesi durur.
Cihan seni konuşur,bendeki haklı bir gurur.
Seninle yaşarım,seninle ölürüm,İstanbul.