İstanbul Şiiri - Alper Yıldız

-1-

Bulutlardan istanbul yağıyor üzerime,
Gözyaşımı karıştırıp kendine,
Ben oluyor sırılsıklam...
Merhametli,acımasız...
Sıcak,soğuk...
İstanbul diye manzara yaptım kendimi,
Seyre durdum,daldım,içtim beni.
Eyüp kalbim oluyor,Onda atıyorum...
Topkapı yumruğum,
Yedikulede vicdanım sızlıyor hala...

-2-

Eyüp beni ağlıyor gözlerinden...
İki minareye çakılır gözlerim!
İki minareyi gözlerim!
İki minare Gözlerim!
Yetişmiyor sözlerim...

Eyüpte herkes bir sevinçte,
Benim hüznümü dengeliyor...
Eyüp beni ağlıyor bu gece,
Benim ağlamamı engelliyor...

-3-

Kız kulesine bir çocuk yürür gece yarısı,
Biraz kız,biraz yok...
Herkese uzaklaşır,o gelirken,
Herkes yaklaşır,o gidince kuleye...

Kız kulesine bir çocuk yürür geceleri,
Su,sanki topraktan daha toprak...
Yürüyor,dilinde bitmeyen heceleri,
Elinde,gülden,kuru bir yaprak...

Kız kulesine yürüyor çocuk,
Biraz kız,biraz yok...
Oyuncakları elinde birkaç 'Var',
İstanbulu hayal eder kuleden,
Elinde biraz su,Biraz da ben....

-4-

'-Ellerin gül kokuyor,üsküdar
Ellerin aziz!
Gözlerin nur tütüyor,
Gözlerin aziz üsküdar...-'

Üsküdar elinde bir bukle alem; Azizim.
Yüregimi yüregine yaslamış bana geliyor...

-5-

İstanbul sanki en saf ve masum gözyaşıma denk,
İçinde ilahi bir kaygı taşıyan!
İstanbul gibi benliğimde cenk,
İstanbul ruhumda her renk!

Rengi beni arşa sürükler,
En derin hissimde mihenk!
Arzı hayalime yükler,
Ruhumda ahenk üstü ahenk!

-6-

Özlemle karışık İstanbul içerim
Kafatasımdan kadehimde
İstanbulda olmak değil derdim
İstanbul olmak kaderimde